Nazwę swoją Wielki Post zawdzięcza głównie pokutnym praktykom wiernych, gdyż posty obok spowiedzi i modlitwy zajmowały szczególne miejsce w przygotowaniu do Wielkanocy. Jeśli chodzi o genezę Wielkiego Postu, to pierwszą wzmiankę o nim znajdujemy w dziele Tertuliana „De ieiunio” – z 240 roku. Dla dobrego przygotowania wiernych do przeżycia dorocznej pamiątki Zmartwychwstania Pańskiego, w II wieku dołączono dwa dni postu przed obchodem tego święta. Już w III wieku post praktykowany był w Kościele przez cały tydzień, natomiast od początku IV wieku wprowadzono post czterdziestodniowy jako pamiątkę postu Jezusa Chrystusa, który wszedł w powszechne użycie. Znajomość w całym Kościele czterdziestodniowego postu potwierdza sobór w Nicei (325 rok), nazywając go „Quadragesima Paschae”. Ponieważ niedziele zgodnie ze zwyczajem chrześcijańskim nie były dniami pokuty, więc dni postnych było rzeczywiście trzydzieści sześć. Dlatego też od VI wieku Wielki Post przedłużono tak, aby tych dni było czterdzieści. Od tego czasu Wielki Post rozpoczyna się od Środy Popielcowej, co jest zasługą Papieża Innocentego III. Czterdzieści dni postu symbolizuje czas jaki Jezus spędził na pustyni podejmując post i modlitwę, a także wspomina czterdzieści lat wędrówki narodu wybranego do Ziemi Obiecanej.
Pamiętajmy, abyśmy jako ludzie wiary ten czas Wielkiego Postu dobrze wykorzystali, uczestnicząc w nabożeństwach: Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, podejmując uczynki miłosierne: post, modlitwę i jałmużnę, biorąc udział w rekolekcjach wielkopostnych wraz z przystąpieniem do sakramentu pokuty. Niech to będzie czas naszej pokuty oraz szczerego i prawdziwego nawrócenia.